ناگهان به خود می آییم و از خود می پرسیم چه کنیم؟
می
بینیم نمی توانیم مثل هر روز بخوابیم و بیدار شویم، غذا بخوریم، سر کار
برویم و برگردیم و به کارهای منزل رسیدگی کنیم.به میهمانی دعوت می شویم ،
اما نمی رویم، خبر خوبی می شنویم اما خوشحال نمی شویم، غذای خوبی می خوریم
اما لذت نمی بریم، از نعمت های فراوانی که داریم ذوق زده نمی شویم. از
خودمی پرسیم چرا؟ گویی هماهنگی ما با هستی به هم خورده است اما چه چیزی
این هماهنگی را بر هم زده است؟ برای لحظه ای می ایستیم، چشم های مان را
باز و گوش هایمان را تیز می کنیم، فکر می کنیم به دنبال راهنما یا نشانه
ها می گردیم. این جاست که به اتفاقات اطراف مان، آدم های اطراف مان ، حرف
ها و حرکات آن ها با دقت بیشتری می نگریم. آن ها معلمان ما هستند. این
جاست که به خود می گوییم: باید چه درسی از این اتفاق، از این غم، از این
سختی و از این بحران بگیرم؟ باید چه درسی از این رفتار، این حرف و این
انسان بگیرم؟
هیچ انسانی دوست یا دشمن تو نیست بلکه معلم توست.
گاهی احساس می کنیم هوای دل مان ابری است و سرما، سکوت، برف و یخبندان نمی گذارد لحظه ای به زندگی دلگرم شویم.
در
این لحظات اگر مرتباً با خود بگوییم؟ خداوند بهترین ها را برای من می
خواهد و بهترین ها را می جویم، تلاش ما به ثمر می نشیند و هنگامی که
دوباره به دنبال خود هماهنگ شویم و شور و اشتیاق در لحظات ما جوانه زند،
در می یابیم که زمستانی چنین سرد و لخت و سهمگین چشمه ها را پرآب ،
رودخانه ها را جاری و پرجوش و خروش و زمین زندگی را سرسبز و خرم می کند.
وقتی به اتفاقات بد و خوب زندگی به چشم نشانه بنگریم، وقتی به پیام غم،
پیام بی حوصلگی و پیام لذت بردن از زندگی بیندیشیم و در آن ها خیر و نیکی
بجوییم، حضورشان را نشانه توجه پروردگار هستی به رفتارمان می بینیم و به
خود می بالیم و در پاسخ چه کنم های خود می گوییم:
خوب بیندیش، حکمت نهفته در اطرافت را بجوی و کاری انجام بده.
منبع : مجله موفقیت - با تغییر و تلخیص
